02.09.2022
Góra Śnieżnik. 1426 m.n.p.m. Dzień rozpoczęliśmy od wypożyczenia elektryka zastępczego na czas naprawy roweru Jacka, który zostawiliśmy w serwisie w Kłodzku – dzięki, Remar! I rozpoczęliśmy podjazd z parkingu w Siennej koło wyciągu Lux Torpeda prowadzącego na Czarną Górę. Najpierw jedzie się drogą leśną o nazwie Żmijowiec. Łączna długość do szczytu wynosi około 5 km. Droga do schroniska pod Śnieżnikiem dość łatwa nawierzchniowo, a jeśli chodzi o różnicę poziomów, to bywają mocne podjazdy. Elektryki radziły sobie spokojnie, bez wsparcia potrzebne jest nieduże wiaderko kondycji. Od schroniska bez wsparcia rzecz bardzo trudna do wykonania. Ze względu na remont nawierzchni musieliśmy kilka razy podprowadzić rowerki, ale gdyby nie koparki zrzucające skalny rumosz, to pewnie dalibyśmy radę podjechać na sam szczyt.
Na szczycie – a jakże – jest wieża widokowa, bardzo fajna, okazała, o przeszklonych ścianach. Schody znajdują się wewnątrz wieży, więc wejście na nią byłoby z pewnością komfortowe, tyle że akurat trafiliśmy na prace remontowe – i z wchodzenia nici. Pieczątkę podbijaliśmy w schronisku pod Śnieżnikiem, gdyż ta ze szczytu została skradziona. Szczyt jest „łysy”, tzn. pozbawiony wysokiej roślinności, co daje możliwość podziwiania wspaniałych widoków, tylko trzeba się przygotować na to, że ponieważ jest to poziom powyżej linii lasu, to zazwyczaj jest tam zimno i wieje wiatr.
Jeszcze dwa słowa o schronisku pod Śnieżnikiem – bardzo fajne w środku, fajnie urządzone. Widać że ekipa dba o to miejsce, mieliśmy bowiem porównanie do innych tego typu obiektów, i na ich tle wyróżnia się pozytywnie. Wracać ze Śnieżnika należy tą samą trasą, którą się wjechało, a nie szlakiem na Rudawiec… o którym za chwilę 😀
